Τι να πρωτοχωρέσει το άτιμο; Τ' ανοίγεις και προσπαθείς να βάλεις μέσα του τον κόσμο όλο. Μα δε γίνεται. Δεν πα' να το συμπιέσεις, να το πατήσεις χάμω (όπως οι αστυνομικοί του 4ου τους αλλοδαπούς μετανάστες), αυτό τίποτα. "Δεν αντέχω άλλο", σου λέει, "μη με πιέζεις"."Μα πρέπει, καλό μου", του λες εσύ, μπας και το πιάσεις στο φιλότιμο. Και σκοτίζεσαι καλοκαιριάτικα, ολιμερίς και ολινυχτίς στα αναγνωστήρια και τις βιβλιοθήκες, με θερμοκρασίες που μπορούν να κάψουν και την κόλαση.
Κι όλα αυτά μπας και καταφέρεις να πάρεις το χαρτί που σου υποσχέθηκε πριν από 7 χρόνια. "Διάβασε", σου έλεγε, "φουλάρισέ με και όταν περάσεις στο πανεπιστήμιο θα σε κάνω άνθρωπο". Υποσχέσεις που δεν μπορούσε να κρατήσει. Πως να το κάνει άλλωστε, αφού κάποτε τα 'δωσε όλα. Και μετά... καπούτ!
Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, σε στιγμές άγχους και έντονης πίεσης δεν σε απογοητεύει (συνήθως)! Καλά τα πήγε μέχρι τώρα στην μαραθώνια εξεταστική που διανύουμε. Διαμαρτύρεται όμως συνεχώς και ζητάει θαλασσίτσα. Λέω να του κάνω το χατίρι μία από τις επόμενες ημέρες. Σας προτείνω να κάνετε το ίδιο. Η κατάσταση δεν παλεύεται αλλιώς.
Α, παρεμπιπτόντως, βάλτε και καμιά τζίφρα σε κανένα κείμενο διαμαρτυρίας για τη στάση των ισχυρών απέναντι στο global warming. Γιατί από warming, σε λίγο καιρό, σε hell μου φαίνεται ότι θα καταλήξει! Εναλλακτικά, μπορείτε να με βοηθήσετε να ιδρύσουμε τον οργανισμό OAPC (One Aircondioner Per Child). Γιατί, τι να κάνεις το OLPC, όταν σε καίει και σε τσουρουφλάει;;
