LOST in 2m50s

The news must have been around the world (many times) by now. Well, LOST ended. Finished. Finito. And this is how it happened.

New blog post from Android: Fail!

Όταν η τάση για procrastination (η in λέξη στους κύκλους των χαμένων Άγγλων φοιτητών) βαράει κόκκινο δεν θα δοκιμάσεις να γράψεις στο blog σου από το κινητό; Θα δοκιμάσεις. Και σκέφτεσαι "Google Blogger" η υπηρεσία του blog, "Google Android" το κινητό, ε δε μπορεί να μη δουλεύει. Μπαίνεις στο www.blogger.com από τον browser της Google στο HTC Hero -αφού σχετική εφαρμογή στο Google Android Market δεν υπάρχει- και τι να δεις; Σελίδα mobile δεν έχει. Ας το προσπεράσουμε, λες. Έτσι κι αλλιώς καμία -σχεδόν- σελίδα δεν έχει πρόβλημα. Ακόμα και flash παίζει :-Ρ In your face Steve. Πατάς "new post", γράφεις και τον τίτλο και κάνεις κλικ στον τεράστιο άδειο χώρο για να γράψεις. Σωστά; Όχι! Δεν δουλεύει. Γιατί; Δεν ξέρω, ρωτήστε τη Google. Και η διαπίστωση έρχεται φυσιολογικά. Γιατί τόσο παρατημένο το blogger; Από τότε που το εξαγόρασε η Google βλέποντας τη δυναμική που αποκτούσαν οι ανεξάρτητες φωνές του διαδικτύου είναι ίσως η μόνη της υπηρεσία που δεν ανανεώνεται. Το UI όσο κι αν βελτιώθηκε -τώρα τελευταία δηλαδή, με μικρά βήματα προόδου- είναι τραγικό μπροστά στο Wordpress. Για να πω την αλήθεια, προσπάθησα κάποτε να μετακομίσω το blog μου εκεί, αλλά δεν γινόταν να μεταφέρω όλα τα post μαζί με τα σχόλια, οπότε τα παράτησα. Α, και μη μου μιλήσει κανείς για post μέσω e-mail...

Σημ.: Η φωτογράφηση του μοντέλου έγινε με τη "νέα" Casio Exilim στα Lillian Penson Hall studios!

ΑΠΘ-ΜΙΤ 1-0

Σε μια από τις άσχετες αναζητήσεις στο ίντερνετ, πέτυχα μια παλιά είδηση ενός χρόνου (13 Μαΐου 2009) με τίτλο "Το ΜΙΤ υποθάλπει τους μεγαλύτερους P2P πειρατές". Ενδιαφέρον, σκέφτομαι, και συνεχίζω την ανάγνωση. Η πλάκα είναι ότι ο τίτλος αναφέρεται στα αμερικανικά πανεπιστήμια όπου ανθίζει η πειρατεία και όχι παγκοσμίως. Γιατί μια δεύτερη λίστα που είχε παρακάτω λέει όλη την αλήθεια. Δική σας!

Η κατάταξη αναφέρεται στο 2009, ενώ αριστερά φαίνεται και η θέση του αντίστοιχου εκπαιδευτικού ιδρύματος το 2007. Δοξάστε μας!

Εdit: Ξέχασα να αναφέρω ότι οι αριθμοί της δεξιάς στήλης είναι ο αριθμός καταπατήσεων πνευματικών δικαιωμάτων. Α, και μην ψάχνεται για το MIT στη λίστα. Μπορεί να είναι το πρώτο της Αμερικής, αλλά ο σχετικός αριθμός είναι μόλις 2.593!

Street Fighter

Πως να αναστήσεις ένα blog από καιρό ξεχασμένο; Ακόμα κι αν θέματα άξια αναφοράς εμφανίζονται καθημερινά, χάνονται κάπου μεταξύ πρωινού διαβάσματος, μεσημεριανής βαρεμάρας, απογευματινού καφέ. Ε, το βράδυ το θέλουμε ελεύθερο!

Ίσως τελικά αρκεί η εμψύχωση από έναν φίλο "πάλιουρα" blogger και δυο-τρεις τυχαίους πρώην-αναγνώστες που συνάντησα τον τελευταίο καιρό, αν συνδυαστούν με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού. Ενός παιδιού που στις καλοκαιρινές διακοπές ξεπαράδιαζε τους γονείς στα καθημερινά Μίκυ Μάους και στα ηλεκτρονικά στους Νέους Πόρους όπου κάπου κάποτε ανακάλυψε το Street Fighter.

Μεγάλο fanboy λοιπόν ο υποφαινόμενος (αφανής) blogger. Και πού να δείτε χαρά όταν βγήκε το Street Fighter IV, η πλέον πρόσφατη συνέχεια - sequel όπως λέμε στο χωριό μου - του παιχνιδιού που μεγάλωσε πολλές γενιές από gamers. Αλλά δεν ξεκίνησα να γράφω για να πω για το παιχνίδι.

Ένα άλλο μεγάλο πάθος μου είναι το σινεμά και κυρίως οι ταινίες δράσης. Θα θυμάστε το βίντεο από το Shoot 'em 'up. Απίστευτη ταινία. Ξύλο, πιστολίδι και ξέφρενοι ρυθμοί. Όλα τα άλλα τα βρίσκεις στην αληθινή ζωή (όχι, δε μιλάω για το Second life). Όταν όμως το πράγμα έρχεται στη μεταφορά των video games στη μεγάλη οθόνη, η κατάσταση είναι απογοητευτική. Τι να πρωτοθυμηθώ. Το Mortal Kombat; Το Doom; Το Hitman; Το Super Mario (ναι κι αυτό βγήκε σε ταινία); Μόνο τα Resident Evil και Tomb Raider βρήκα συμπαθητικά, ίσως ένεκα των πρωταγωνιστριών. Μια από τις κορυφαίες πατάτες όμως που ποτέ δεν ξεπέρασα ήταν το Street Fighter movie.

Δεν ξέρω ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα. Ίσως οι σκηνοθέτες θεωρούν τους gamers εύκολο κοινό για να κάνουν αρπαχτές. Ίσως απλά κανένας σοβαρός σκηνοθέτης/παραγωγός δεν θεωρεί τα παιχνίδια άξια για να προσφέρουν σενάριο για ταινία.

Όπως και να 'χει, τελικά κάποιοι το κατάφεραν. Και ναι, η καλύτερη ταινία βασισμένη στο Street Fighter έχει διάρκεια μόλις 3 λεπτά! Με πολύ μεράκι και αρκετή δουλειά, το αποτέλεσμα με άφησε απόλυτα ικανοποιημένο, όπως και άλλους 14.300+ χρήστες του YouTube που λένε "I like"!

Α, να ομολογήσω ότι αρχικά την είδηση για αυτή τη μίνι-ταινία την βρήκα στο Movies for the Masses που παρακολουθώ φανατικά. Διαβάστε και τα σχόλιά τους.