Γράφω συχνά τελευταία. Για την ακρίβεια διανύω περίοδο αστείρευτης συγγραφικής έμπνευσης αλλά και δημιουργικότητας που υπερβαίνει το γραπτό λόγο και αγγίζει πτυχές που είχα από την εποχή του θρυλικού Voskomic να αγγίξω (=Photoshopping!!).
Κρίμα που τα ατέλειωτα κείμενά μου μπορεί να τα καταλάβει μόνο ο Java Compiler...
Κρίμα που τα υπέροχα σχέδιά μου είναι XML Drawables και όχι πίνακες αφηρημένης τέχνης...
Κρίμα που μόνο μια Dalvik Virtual Machine μπορεί να δώσει πνοή στις δημιουργίες μου...
Ίσως αυτή είναι η μοναξιά του προγραμματιστή-καλλιτέχνη. Βασικά, είναι καλλιτέχνης ο προγραμματιστής; Γιατί όχι; Όλοι κρύβουμε έναν εν δυνάμει Ντα Βίντσι μέσα μας. Εξάλλου κι αυτός Πολυτεχνίτης ήταν!! ;-) Από τη Τζοκόντα ως τα ιπτάμενα οχήματα και από την ανατομία ως τις πολεμικές μηχανές.
Εγώ πάντως το είπα και το εννοώ - επειδή έτσι τουλάχιστον το αισθάνομαι. Κάνω copy+paste από το προφίλ μου στο LinkedIn:
"I don't write code. I write poetry."
