Και από το κουτί έβγαιναν βόμβες

Αν μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις, τότε αυτό είναι το πιο φλύαρο post που κάνω! Δεν χρειάζεται να πω κάτι περισσότερο. Τα διαβάζετε στις εφημερίδες, τα βλέπετε στις ειδήσεις, τα ακούτε και στα ραδιόφωνα. Άλλο ένα χτύπημα της Αμερικής... ε, συγγνώμη, του Ισραήλ ήθελα να πω, ενάντια στην τρομοκρατία.

Για όσους έχουν δυνατό στομάχι, σε αυτήν την ιστοσελίδα εκφράζουν τον πόνο και το παράπονό τους οι Λιβανέζοι.

Who's next???

Ήταν ένα κουτί

Ήταν το γνωστό κουτί της Πανδώρας. Αλλά ας μην προτρέχουμε. Ο μύθος ξεκινάει κάπως έτσι:

Στην Ελληνική μυθολογία ο Επιμηθέας και ο Προμηθέας, παιδιά και οι δύο του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Ασίας, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας. Τους ανατέθηκε να δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει, αλλά ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να του επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτό το έργο. Έτσι ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, χωρίς σοφία και σύνεση. Εντελώς βοσκός δηλαδή! Όταν έφτασε, στο τέλος, η ώρα του Ανθρώπου, δεν είχε μείνει τίποτα να του δώσει.

Τότε ήταν που αποφάσισε να αναλάβει δράση ο Προμηθέας, ο οποίος θέλησε να διορθώσει το λάθος κλέβοντας τη φωτιά από τον Όλυμπο, όπου τη φυλούσε ο Ήφαιστος, και δίνοντάς την στους ανθρώπους. Ο Δίας εξοργίστηκε και τιμώρησε τον Προμηθέα αλυσοδένοντάς τον σ' ένα βράχο, όπου ένας αετός (ιερό ζώο του Δία) του έτρωγε το συκώτι. Παράλληλα, ο Δίας έδωσε εντολή στον Ήφαιστο να δημιουργήσει από πηλό έναν άνθρωπο που η ρίζα του να μη κρατάει από τους θεούς. Έτσι πλάστηκε η Πανδώρα.

Ο ίδιος ο Δίας εμφύσησε ζωή στην Πανδώρα. Η Αθηνά της χάρισε μια ασημένια ζώνη και σκέπασε το κεφάλι της με μια πολύτιμη καλύπτρα και το στόλισε με χρυσό στέμμα και πολύχρωμες γιρλάντες λουλουδιών. Έτσι στολισμένη, την παρουσίασε ο Δίας στη συνέλευση των θεών, που έμειναν κατάπληκτοι μπροστά στο τόσο θαυμαστό δημιούργημα και το γέμισαν με πολύτιμα δώρα - έτσι βγήκε και το όνομά της. Το πιο σημαντικό δώρο το έκανε ο Ερμής (ή ο Δίας σύμφωνα με άλλη εκδοχή). Ήταν ένα πιθάρι.

Ο Ερμής κατέβασε την Πανδώρα κάτω στη γη, όπου όταν την είδε ο Επιμηθέας την ερωτεύτηκε! Ο Ερμής του είπε ότι η Πανδώρα ήταν δώρο από τον Δία και το πιθάρι η προίκα της. Παρόλο που ο Προμηθέας πριν δεθεί στον βράχο είχε προειδοποιήσει τον Επιμηθέα να μην δεχτεί ποτέ δώρα από τους Θεούς, αυτός την έκανε γυναίκα του - μα εντελώς βοσκός αυτό το παιδί! Ακολουθώντας τη συμβουλή του Ερμή ο Επιμηθέας είπε στην Πανδώρα να μην ανοίξει ποτέ αυτό το ...κουτί.

Για αρκετό καιρό η ανθρωπότητα ζούσε χωρίς έγνοιες. Η Πανδώρα όμως, μην μπορώντας ν' αντισταθεί στην περιέργεια να δει τι είχε το πιθάρι, το άνοιξε και από μέσα ξεχύθηκαν όλα τα δεινά των ανθρώπων (οι ασθένειες, η λύπη, η απληστία, το έγκλημα, κλπ.). Πρόλαβε όμως και το έκλεισε κρατώντας μέσα στο πιθάρι μόνο ένα πράγμα: την Ελπίδα. Η ζωή των ανθρώπων παρέμεινε άχαρη για ένα διάστημα, μέχρι που η Πανδώρα αποφάσισε να ανοίξει για μία ακόμη φορά το κουτί της. Η Ελπίδα βγήκε στον κόσμο και από τότε γεμίζει τις καρδιές των ανθρώπων στις περιόδους που έχουν δυσκολίες.

Τι όνειρο είδες;

Με αφορμή -προφανώς- το αμέσως προηγούμενο post, καθώς και μια συζήτηση υψηλού επιπέδου που είχα με τον φίλο Βασίλη Ritmo Pilot περί ...ονείρων/στόχων, θυμήθηκα ένα ωραίο άρθρο που είχε γράψει ο Πάολο Κοέλιο. Μιλάει κι αυτό για τα όνειρα και προχωράει ένα βήμα πιο πέρα από αυτό που εμείς οι νέοι αόριστα λέμε: "ονειρεύομαι να αλλάξω τον κόσμο".

Ξεκινώντας από 'κεί που θα έπρεπε

Διηγείται ένας αναγνώστης ότι στον τάφο ενός αγγλικανού αρχιεπισκόπου, σε έναν καθεδρικό ναό της Αγγλίας, είναι γραμμένα τα εξής λόγια:


«Όταν ήμουν νέος η φαντασία μου ήταν απεριόριστη, ονειρευόμουν να αλλάξω τον κόσμο.

Όταν γέρασα και ωρίμασα, ανακάλυψα ότι ο κόσμος δεν επρόκειτο να αλλάξει. Τότε περιόρισα κάπως τις φιλοδοξίες μου και αποφάσισα απλούστατα να αλλάξω τη χώρα μου.

Και η χώρα μου όμως μου φάνηκε αμετάβλητη.

Στη δύση της ζωής μου, σε μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια, ήθελα να αλλάξω την οικογένειά μου, που όμως δεν ενδιαφέρθηκε καθόλου λέγοντας ότι εγώ διέπραττα τα ίδια λάθη.

Τελικά ανακάλυψα πια στο κατώφλι του θανάτου ότι αν είχα ξεκινήσει διορθώνοντας τα λάθη μου και αλλάζοντας τον εαυτό μου, το παράδειγμά μου θα μπορούσε να αλλάξει την οικογένειά μου. Το παράδειγμα της οικογένειάς μου θα είχε ίσως επηρεάσει τη γειτονιά, και μ' αυτόν τον τρόπο θα είχα καταφέρει να βελτιώσω τη συνοικία μου, την πόλη μου, τη χώρα μου και ­ -ποιος ξέρει;- ­ ν' αλλάξω τον κόσμο».

Είδα που λες ένα όνειρο...

Τα όνειρα πρέπει να τα πραγματοποιούμε. Αλλιώς μένουν απωθημένα. Κάτι λείπει από τη ζωή. Ψάχνεις να βρεις ένα νόημα που δεν υπάρχει. Και ανακαλύπτεις, όταν πια είσαι ασπρομάλλης, ότι το αλάτι της ζωής -τετριμμένη παρομοίωση, αλλά μου αρέσει- είναι τα όνειρα που δεν κυνήγησες. Και μένεις ανάλατος που λέμε! Έχεις ξεβουλωμένες αρτηρίες, αλλά είσαι ανάλατος!!!

Το παλικαράκι της φωτογραφίας από μικρό είχε ένα όνειρο...

...και το πραγματοποίησε νωρίς-νωρίς! Σειρά μας τώρα, αρκεί φυσικά να βρούμε ένα όνειρο. Ένα ηλεκτροσόκ που θα ξυπνήσει την ψυχή, κι ας είναι να την κάψει!

Ένας βοσκός ακόμα ψάχνει!

Δεν είμαι εδώ;

Όχι! Είναι ψέμα! Δεν κατεβάσαμε ρολά σ' αυτό το blog. Απλά "υποχρεώσεις και δουλειά...", καταλαβαίνετε ;-) Λίγο τα μπανάκια, λίγο το στήσιμο του νέου πισιού, λίγο τα ψώνια στις εκπτώσεις. Δεν θέλει και πολύ. Λίγο μόνο...

Επιστρέφω από αύριο (;) δριμύτερος, αυτή τη φορά από την Καλαμπάκα! Κι έχω πολλά να πω - ωχ, σαν απειλή μου ακούγεται!

Παγωτάκι κανείς;

Έχω μια λιγούρα νυχτιάτικα... Γιατί άραγε! Μάλλον μου άνοιξε η όρεξη με την πίτσα που έφαγα με τον αγώνα. Βαρετός αγώνας, όπως και η υπόλοιπη ημέρα! Ας την τελειώσω λοιπόν κάπου εδώ!

Καληνύχτα και ...καλημέρα!

Περί ανέμων...

...και βροχοϋδάτων!

Γράφω αυτήν την Κυριακή υπό το φως του απογευματινού ήλιου, αν και ορκίζομαι ότι πριν από μισή ώρα έβρεχε ασταμάτητα. Κι όμως σταμάτησε!

Βασικά βαριέμαι να διαβάσω... Από την άλλη αν πιάσω κανένα παιχνιδάκι δεν θα έχει τελειωμό και, είπαμε, πρέπει να διαβάσω!

Καφέ δεν πίνω γιατί είμαι με άδειο στομάχι. Όχι γιατί δεν υπάρχει φαΐ στο γεμάτο ψυγείο μου, απλά περιμένω να έρθει το βραδάκι για να παραγγείλω μια θεϊκή πίτσα καθώς θα βλέπω τη Σακίρα να παίζει μπάλα στον τελικό του Μουντιάλ. Στις 9 είναι (η Σακίρα, όχι ο αγώνας!!), μην το ξεχάσετε!

Θα ήθελα να είμαι στο Ποσείδι, όπως πριν από μία βδομάδα να κάνω μπανάκι και να αράααζω (με 3 άλφα πάλι!) στην παραλία. Βαριέμαι ακόμα και να οργανώσω τις διακοπές στην Κεφαλλονιά.

Έχω βαρεθεί να βαριέμαι σήμερα. Μιλάμε για οξεία βαρεμάρα δηλαδή! Ένα απόγευμα είναι μωρέ, θα περάσει...

Τουλάχιστον πέρασε μισή ωρίτσα φτιάχνοντας τη φωτογραφία του άρθρου και άλλη μισή γράφοντας!

Άντε, πάω να διαβάσω. Ή να παίξω. Ή να τσιμπήσω κάτι; Στις 9 είναι ο αγώνας...

Για κάποιον χτυπά η καμπάνα.

(Ξανα)πάμε Ποσείδι;

Για άλλη μια χρονιά το πρώτο μου μπάνιο το έκανα στο Ποσείδι, τον απόλυτο φοιτητικό προορισμό ('ντάξει, τα παραλέω λίγο). Παράτησα το blog και έφυγα μακριά από την τεχνολογία (τουλάχιστον είχαμε ρεύμα!), που όπως ξέρετε τελευταία μου τη δίνει στα νεύρα! Ο καιρός μας τα χάλασε λίγο αλλά αν έχεις καλή παρέα περνάς όμορφα!

Μπανάκι, ρακέτες, χαρτάκι, μπαλίτσα και άααραγμα (με 3 άλφα πάντα) συνέθεσαν το σκηνικό των ημερών! Με ήλιο ή βροχή το απολαύσαμε, με το μυαλό στις παραλίες του προηγούμενου άρθρου! Επιστροφή στην τεχνολογία προς το παρόν και αν όλα πάνε καλά, Κεφαλλονιά σου ερχόμαστε τον Αύγουστο!

Υ.Γ.1: Ποιος ασχολείται με τη διπλωματική τώρα... Μήπως να ξαναπάμε Ποσείδι;;

Υ.Γ.2: Summer in the city ...sucks! (για να το ακούνε κάποιοι!!)