Επιστρέφω με το δεύτερο μέρος της πρώτης ιστορίας του Βοσκόμικ. Καταστάλαξα (μάλλον!) στην ονοματολογία των επεισοδίων οπότε θα δείτε μια μικρή αλλαγή και στον τίτλο του πρώτου μέρους του κόμικ.
Θέλω επ' ευκαιρίας να ευχαριστήσω όλους τους καλούς ανθρώπους που βάζουν τις φωτογραφίες τους στο ίντερνετ και τις χρησιμοποιώ σαν πρώτη ύλη! Κανονικά, για να είμαι "νόμιμος" πρέπει να αναφέρω όλες τις πηγές μου, αλλά επειδή κάθε μέρος του κόμικ προκύπτει από σύνθεση και μοντάζ δεκάδων φωτογραφιών, καταλαβαίνετε ότι είναι δύσκολο.
Θα αρκεστώ λοιπόν στο να αναφέρω τρία websites από τα οποία παίρνω το 99% των φωτογραφιών. Μιλάμε για θησαυρό φωτογραφιών! Το ένα είναι το γνωστό Flickr που έχει κυρίως μη επεξεργασμένες φωτογραφίες που οι χρήστες του εθελοντικά ανεβάζουν και μοιράζουν ελεύθερα σε όλους. Το δεύτερο και πιο καλλιτεχνικό είναι το DeviantArt. Εκεί θα βρείτε κυρίως επεξεργασμένες φωτογραφίες τρομερής ποιότητας. Βρήκα μάλιστα μία φωτογραφία με υπέροχα χρώματα και φωτισμούς για την οποία ο χρήστης που την ανέβασε ισχυρίζεται ότι την επεξεργαζόταν 2 μήνες! Το τρίτο είναι το FXShare και έχει κυρίως ψηφιακές εικόνες φτιαγμένες στον υπολογιστή. Αν θελήσετε ποτέ φωτογραφίες, τώρα ξέρετε που να ψάξετε.
Όπως πάντα περιμένω σχόλια και προτάσεις για βελτίωση του κόμικ. Καλή ανάγνωση!
Ένα άρθρο του Robert W. Lucky από το τεύχος Νοεμβρίου του περιοδικού Spectrum της IEEE με τίτλο A billion Amateurs. Είναι πολύ ενδιαφέρον - από τα λίγα άρθρα που κατάφερα να διαβάσω ολόκληρα σ' αυτό το περιοδικό!! Μιλάει για τη δύναμη της μάζας και τον εθελοντισμό στο ίντερνετ. Αν κάνατε τον κόπο να διαβάσετε αυτό το μικρό σχόλιό μου, συνεχίστε την ανάγνωση. Νομίζω ότι αξίζει.
I log on to the Internet from my little attic office, and I’m connected to the world, feeling both alone and part of the largest crowd ever assembled. There are a billion people out there on the Net with me.
The news is always full of the spammers, the predators, the evil hackers, and the other miscreants who would be found in any such crowd, because that’s the way news works—it mainly tells you about the bad stuff.
Today, though, I want to talk about the wonders and the enormous potential of this congregation of amateurs. I never cease to be amazed at the creativity and, yes, the generosity that has been unleashed by the social embrace of the infrastructure that we technologists created originally to connect our computers.
I love to hear from people who have found something on the Web that I’ve provided. It gives me the feeling of having reached across oceans to bestow a small gift on a stranger, thereby dispelling our common facelessness within the crowd. On the Internet there is an irresistible urge to contribute.
There are many examples today of “business” models that are enabled by our urge to be generous. I put business in quotation marks because many of the models are themselves acts of charity. Others make money only as an afterthought. I recently asked the founder of a Web site that enables people to subtitle videos what his business model was. He replied in one word: “ubiquity.”
In the current list of the 20 most popular Web sites, half have essentially all their content provided free by amateurs: MySpace, YouTube, Facebook, eBay, Craigslist, Wikipedia, Blogger, the Internet Movie Database, Photobucket, and Flickr. They’re all examples of what open-source guru Tim O’Reilly has termed an “architecture of participation.” Build it, and they will come.
I am entranced by the vision that Jimmy Wales, for example, showed in creating Wikipedia. I can’t imagine announcing that I was establishing an encyclopedia not by writing anything myself but just by letting anyone come and create entries. People would have told me I was crazy. Yet it worked so well that Wikipedia has become one of the most popular sites on earth. You don’t need to pay people to write articles—the thrill and satisfaction of contributing provides the motivation.
I imagine the legion of paid professionals in the traditional encyclopedia world looking skeptically at the Wikipedia endeavor. “Amateurs! What do they know?” Well, when there are a billion of them, they know pretty much everything. Of course, there are a lot of unpaid professionals out there, too.
Meanwhile, those billion amateurs are taking pictures of everything on the planet and placing the images on Flickr and other sites. There are thousands upon thousands of pictures of every known place, taken from all angles and under all lighting conditions. Researchers are now using those pictures to create three-dimensional images and panoramic vistas.
And those amateurs are writing blogs—an estimated 80 million of them. Who reads them all, I wonder? But never mind—what a treasure trove of living news, feelings, observations, and information! Again, researchers are pawing through the rubbish, looking for nuggets with such tools as sentiment analysis, asking questions like “Is the world relatively happy today?” The billion amateurs know the answer, and they have found their voice.
There is no lack of free labor if the smallest incentive is offered. I’ve heard it said that last year people spent 9 billion hours playing computer solitaire. (I have no idea where such a number comes from, but we’d all agree that it’s bound to be large.) In contrast, it is said that it required only 20 million hours of human labor to build the Panama Canal. So if you could offer people a game that incidentally collected information, you’d be in business, so to speak. One such game, ESP, in which contestants suggest captions for pictures that they believe will agree with captions submitted by an unknown partner, is being used to caption pictures on the Web—a job that computers are not yet capable of doing.
The Iowa Electronic Markets provide proof of “the wisdom of crowds”—the idea that everybody put together in a market is smarter than any one individual [see “Bet on It!” IEEE Spectrum, September]. There you can invest in political futures, and the vibrant market of amateurs has proven a better election predictor than the polls run ever so scientifically by professionals.
Just think: a billion people out there willing to work for nothing more than a little credit! Let the business models flow!
Άσχετο, αλλά η chainmail ήταν η αγαπημένη μου πανοπλία στο Diablo!! Καμία σχέση βέβαια με τα ενοχλητικά e-mail που προειδοποιούν για κομπιουτεροϊούς, αντίχριστους, χολέρες, πολέμους και εισβολές από το διάστημα αν δεν τα στείλουμε αμέσως σε εκατό φίλους μας που έκαναν το λάθος να μας δώσουν το e-mail τους.
Αυτά μέχρι χθες. Γιατί σήμερα ξημέρωσε η νέα εποχή του chain mail. Μια νέα αλυσίδα γραμμάτων κατέληξε στο γραμματοκιβώτιό μου! Όχι το ηλεκτρονικό, το άλλο, το κανονικό. Θα 'θελα να 'ξερα ποιος κακόμοιρος έκατσε και τύπωσε τόσα γράμματα για να τα στείλει σε ένα σωρό αγνώστους (η πολυκατοικία ήταν γεμάτη από δαύτα) επειδή το γράμμα που έλαβε τον διαβεβαίωνε ότι θα 'βγαζε ένα κάρο λεφτά. Το γράμμα ήταν αυτό:
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ: Μη στέλνετε τέτοια γράμματα στον κόσμο. Πέρα από το ότι, ΟΧΙ, δεν τα πιστεύουμε, έρχονται και συνεχώς τα ίδια. Εδώ και χρόνια δεν έχω δει πάνω από 14-15 διαφορετικά chain letters. Όμως τα έχω λάβει 1000000000 φορές. Λίγη πρωτοτυπία βρε παιδιά! Και τουλάχιστον αν είναι σε ηλεκτρονική μορφή αρκεί ένα delete, αλλά αυτά τα έντυπα γράμματα πιάνουν χώρο και στα σκουπίδια!
Όχι, δεν είναι άλλη μια έκδοση του iPod. Είναι απλά ένα πάντρεμα του παλιού με το καινούριο! Πετυχημένη μάλιστα!! Ο φάδερ είναι κι αυτός ένας -υποθέτω- ικανοποιημένος χρήστης του νέου iPod Nano. Του iPod nano της little sister Βαγγελίτσας!
Αυτό που αποτελεί θέμα για το blog δεν είναι φυσικά η παραπάνω φωτογραφία. Ο φάδερ, αν και παλιός χρήστης της τεχνολογίας πάσχει λίγο στην ταχύτητα προσαρμογής σε ένα νέο gadget.
Νέα κάμερα; Ωχ!
Νέο κινητό; Ξανά ωχ!
Νέα Windows; Ωχ, ωχ, ωχ! (καλά, αυτό το λένε πολλοί!!)
Εκεί είναι που το iPod διαφέρει. Απλότητα στη χρήση, απλά υπέροχο design και μπόλικο eye candy, συνιστούν μια απόλυτα επιτυχημένη συσκευή. Ακόμα και στα χέρια ενός πενηντάρη που απέχει από το να χαρακτηριστεί gadget-άκιας, είναι παιχνιδάκι. Έτσι δεν είναι φάδερ;
Κλείνω το αρθράκι-εγκώμιο προς το iPod με ένα σχόλιο που είχα γράψει παλιότερα στο blog του Fouster:
Ήμουν μια μέρα σε ένα κατάστημα και χάζευα mp3 players. Είχα "εντολή" από τη Βαγγελίτσα να της βρω ένα σε καλή τιμή. Το μάτι μου πήγε σε μια προσφορά συσκευής (no name) με 2GB μνήμη, με ραδιόφωνο, επαναφορτιζόμενο και τιμή 35€! Δίπλα του ήταν το (παλιό) iPod nano με το 2GB μνήμης, χωρίς ραδιόφωνο και με τιμή τουλάχιστον 100€ παραπάνω από το άλλο! Ε, λέω μέσα μου... "Εγώ θα 'παιρνα το iPod"! Αν κάποιος πει ότι είμαι θύμα του marketing της Apple, ας τολμήσει να το συγκρίνει με οποιοδήποτε άλλο mp3 player. Εδικά αν έχεις κάποιον να σου το φέρει από Αμερική (=γενναία έκπτωση) δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι.
Καλοδούλευτο Βαγγελίτσα! Thank you Fouster!
Υ.Γ.: Θέλω να τονίσω ότι οι χαρακτήρες που παρελαύνουν και θα παρελάσουν σε αυτό το κόμικ δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την πραγματικότητα και είναι δημιουργήματα της φαντασίας του συγγραφέα!
Δηλαδή έμεινα χωρίς ίντερνετ για σχεδόν μια ολόκληρη μέρα (σε μένα στις 8:00 το απόγευμα ήρθε) επειδή του 'ρθε του "τσομπάνου" να σκάψει χαντάκι πάνω από μια οπτική ίνα;; Δεν το δέχομαι! Ήθελα να φταίει κάποιος ανώτερος, για να μπορώ να βρίσω ελεύθερα! Έστω, να κρύβεται πίσω από το συμβάν μια παγκόσμια συνωμοσία...
Anyway, τέλος καλό, όλα καλά! Πάω να διαβάσω τα πρωινά νέα...!!
Για φαντάσου πρόσωπα που σου ξυπνάνε αναμνήσεις από το χτες (και το προχτές) να σου κρατάνε συντροφιά με τον τρόπο τους καθημερινά...
Θυμάσαι τους Α.Μ.Α.Ν. που κάποτε κάνανε κομφούζιο σαν μικρά καθάρματα, αλλά εδώ και καιρό λείπουν από την TV;
Θυμάσαι το Σκύλο που τόσα χρόνια είχες συνηθίσει στον 1055 Rock, αλλά εδώ και λίγο καιρό κι αυτός σιώπησε (ραδιοφωνικά μόνο);
Ακόμα και οι ανυποψίαστοι θα έχετε καταλάβει που το πηγαίνω το πράμα. Άλλωστε, όπως παρατήρησα μόλις πριν λίγα λεπτά, η είδηση έχει ανακοινωθεί εδώ και μέρες: ο σταθμός που άκουγα τους τελευταίους 2-3 μήνες στη Θεσσαλονίκη, ο 89.7, άλλαξε όνομα, πρόγραμμα και πρόσωπα! Τέλος για τον Studio 5. Νέα αρχή για τον Imagine παρέα με τον Αντώνη Κανάκη, το Γιάννη Σερβετά και το Στάθη "Σκύλο" Παναγιωτόπουλο! Δύσκολα θα αλλάξω σταθμό πια. Αξίζει να τους ακούσετε.
Αυτή είναι η σελίδα του σταθμού, ενώ εδώ τον ακούτε ιντερνετικά. Καλή ακρόαση!
Επιστρέφω με το δεύτερο μέρος της πρώτης ιστορίας του Βοσκόμικ. Καταστάλαξα (μάλλον!) στην ονοματολογία των επεισοδίων οπότε θα δείτε μια μικρή αλλαγή και στον τίτλο του πρώτου μέρους του κόμικ.
