Ανάσταση

Υποχρεώσεις και δουλειά... έβαλαν τα τελευταία καρφιά στο ήδη κρεμάμενο επί ξύλου blog. Κρεμάμενου επί άγχους θα έλεγα ορθότερα, Όταν έχεις μια υποχρέωση να εκπληρώσεις, το μόνιμο συναίσθημα που σε καταβάλλει είναι αν θα καταφέρεις να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις. Αν θα καταφέρεις να πετύχεις το στόχο σου, που συνεχώς απομακρύνεται.

Κι όταν το άγχος έρθει, δεν έχει τελειωμό. Και δεν μιλάω για το δημιουργικό άγχος που σου δίνει κίνητρο να δουλέψεις, που σου δίνει ώθηση προς τα εμπρός. Είναι το άγχος της επιβίωσης. Γιατί εκεί καταλήγουν όλα. Στην επιβίωση.

Αγχώνεσαι να τελειώσεις το σχολείο (άγχος level 1), ώστε να μπεις στο πανεπιστήμιο. Να μπεις σε μια "καλή" σχολή και να την τελειώσεις (άγχος level 2), για να μπορέσεις μετά να βρεις δουλειά (άγχος level 3) για να καταφέρεις να ζήσεις. Κι αν μετά θέλεις να βρεις κι ένα καλό κορίτσι (άγχος level 6) και να παντρευτείς (άγχος level 10), να κάνεις οικογένεια (άγχος level 15) και να καταφέρεις να συνδυάσεις τα όνειρά σου με τις επιθυμίες των άλλων, τις υποχρεώσεις σου απέναντί τους, ίσως ακόμα και να καταφέρεις να κάνεις κάτι σπουδαίο για το οποίο όλοι θα σε θυμούνται (κατά προτίμηση πριν πεθάνεις) ...τότε το άγχος τείνει στο άπειρο.

Τα γράφω όλα αυτά σχεδόν στο πόδι. Με έχουν αγχώσει οι γυναίκες τις οικογένειας που θέλουν (δικαιολογημένα υποθέτω) να τις πάω για ψώνια, κομμωτήρια, κλπ., ενώ παράλληλα πρέπει να πείσω τον συνεργάτη-φίλο-αδερφό μου ότι δεν τον έχω ξεχάσει όσον αφορά τη διπλωματική, να δω φίλους και συγγενείς, να... να... να... και στο τέλος να θυμηθώ να ασχοληθώ και λίγο με τον εαυτό μου.

Έτσι λοιπόν, όταν βρω χρόνο, θα... θα... θα...

Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, όπως ίσως τα γράφω. Απλά είναι μουντός κι ο καιρός, ξύπνησα στραβά κιόλας. Δεν θέλει και πολύ!

Κλείνω με μια φωτογραφία που σκανάρισα (γι' αυτό και δεν είναι πολύ καλής ποιότητας) από τον χθεσινό Ταχυδρόμο. Είναι -ελαφρώς!- επίκαιρη.

Μέσα σ' αυτή τη ζωή που προσπαθεί να μας σκοτώσει... προσδοκώ Ανάσταση νεκρών και ζώντων!


Υ.Γ.: Κλεμμένη ατάκα που διάβασα κάπου ότι γράφτηκε σε κάποιον τοίχο κάποτε από κάποιον:

"Υπάρχει άραγε ζωή πριν από το θάνατο;"

Ντοπάρισμα στην Άρση Βαρών: Αποκάλυψη τώρα!

Για όλα φταίει η Κινέζα! Δεν το λέω εγώ. Το γράφουν και οι αυριανές εφημερίδες!


Η Κινέζα που λένε όλοι ότι μας έστειλε ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ τα φάρμακα που περιείχαν παράνομες ουσίες, αντί για απλές βιταμίνες είναι η γνωστή Τσουν Λι του Street Fighter. Σε όλους είχαν φανεί περίεργα όσα έκανε στο γνωστό παιχνίδι. Οι υποψίες για ντοπάρισμα είχαν βγει αληθινές τότε και όλοι περιμέναμε εναγωνίως ποια θα είναι η επόμενη κίνησή της.

Γνωστή για τις φιλοσκοπιανές αντιλήψεις της, αποφάσισε να χτυπήσει τώρα που η χώρα μας βάλλεται από παντού όσον αφορά το Μακεδονικό ζήτημα. Μετά τις τελευταίες εξελίξεις έβαλε σε ισχύ το ύπουλο σχέδιό της να μας χτυπήσει εκεί που πονάμε: στην περηφάνια μας!

Η ομάδα που μας έκανε περήφανους με τις τόσες διακρίσεις βρέθηκε ντοπαρισμένη. Κι άντε τώρα να μας πιστέψουν ότι φταίει η Κινέζα. Ας κάνουμε τον Κινέζο καλύτερα...

Πέρα από την πλάκα, είναι ντροπή όσα γίνονται. Απροκάλυπτα ψεύδη από παντού, και για μία ακόμη φορά η αλήθεια θα κουκουλωθεί όπως-όπως. Και ο ελληνικός λαός, που "ποτέ δεν ξεχνά", πάλι θα πιει το ποτό της λήθης. Έτσι δεν έκανε και με τις υποκλοπές, με τα ομόλογα, με τα καμμένα, με τη Θεμοζαχοπουλειάδα; Ξέχασα κάτι; Μάλλον πολλά. Αλλά, ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ, έτσι είμαστε εμείς. "ΔΕ ΒΑΡΙΕΣΑΙ" είμαστε. Εγώ βαρέθηκα...

Πιο πολύ στεναχωριέμαι, ειδικά για την ομάδα της άρσης βαρών, γιατί αμαυρώνεται το όνομα μιας ομάδας που μαζί της βιώσαμε στιγμές όπως αυτή:

(αν κάποιος δεν θέλει να το δει όλο, ας το προχωρήσει στο 4ο λεπτό)