Η απορία του Στράτου ήταν εύλογη. Εν έτη 3006 μ.Χ. ακόμα και ένα 3χρονο παιδί γνώριζε ότι οι διαστάσεις είναι 12 και ο πλανήτης μας αποτελείται από πολλές σφαίρες, παράλληλες μεταξύ τους ως προς τη 12η διάσταση.
«Λογικό, βέβαια, αν σκεφτείς ότι ακόμη παλιότερα πίστευαν ότι είναι επίπεδη!»
Τις σκέψεις του μικρού κυβερνοβοσκού διέκοψε ο καθηγητής:
«Στο ολόγραμμα που ακολουθεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι μέχρι το 2500 μ.Χ. ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε μόλις το 10% των δυνατοτήτων του εγκεφάλου του. Οι μεγάλες τεχνολογικές ανακαλύψεις των αιώνων που ακολούθησαν βοήθησαν στη χρήση ενός 30% επιπλέον, για να φτάσουμε σήμερα να βλέπουμε τον κόσμο από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά, πολλαπλής πραγματικότητας.»
Οι μαθητές είχαν μείνει αποσβολωμένοι, αλλά, μαγεμένοι από τα λόγια του καθηγητή, κρέμονταν από το στόμα του.
«Δυστυχώς, ο χρόνος που απομένει δεν αρκεί για να αναλύσουμε τις πολλαπλές πραγματικότητες. Η συνέχεια στο αυριανό μάθημα…»
Ο Στράτος δυσανασχέτησε. Το μάθημα της Εξελικτικής Ιστορίας ήταν ένα από τα αγαπημένα του. Του άρεσε να ταξιδεύει με το μυαλό του σε άλλες εποχές, στους αρχαίους κόσμους του 2000, τότε που οι πρόγονοί του χρησιμοποιούσαν αυτοκίνητα για να μετακινούνται και –αν είναι δυνατόν!– λεφτά για τις συναλλαγές τους.
«Ωχ, πάλι ξέχασα να αρμέξω τα πρόβατα!»
Θυμήθηκε ότι για να ζήσει πρέπει και να δουλέψει. Και όταν ένα ηλεκτρικό πρόβατο φορτίσει, πρέπει να αρμεχτεί! Αυτή ήταν η δουλειά του. Και είχε αργήσει για μία ακόμη φορά. Ο χρόνος παραμένει μία από τις 12 διαστάσεις, ίσως η πιο “δυσάρεστη”…
Το βοσκόπουλο εγκατέλειψε μονομιάς την εικονική αίθουσα και έτρεξε στην εικονική του στάνη, μόλις 5 σκέψεις πιο πέρα. Τουλάχιστον οι μετακινήσεις στη Γη του 3000 είναι ταχύτατες. Αρκεί μόνο να σκεφτείς το μέρος που θέλεις να πας, να φέρεις στο μυαλό σου την εικόνα του και –τσακ– βρίσκεσαι εκεί! Χάνεις τη χαρά του ταξιδιού που ανέφερε ο αρχαίος ποιητής Καβάφης στην “Ιθάκη” του, αλλά, δε βαριέσαι, όταν είσαι νέος απολαμβάνεις άλλα πράγματα.Σε λίγα λεπτά είχε τελειώσει το downloading και ήταν πια έτοιμος να βγει με τη Νταϊάνα. Την είχε γνωρίσει στο πρώτο μάθημα Ανεφάρμοστης Κβαντομηχανικής ΙΙ, αλλά ένιωσε ότι την ήξερε από παλιά. Ίσως να την είχε δει σε κάποιο από τα εικονικά ταξίδια στο 2000. Άλλωστε εκείνη η εποχή είναι πολύ της μόδας τελευταία.
«Λίγο Detonator ακόμα και θα πέσει σίγουρα!»
Αυτό το άρωμα τα είχε καταφέρει πολύ καλά στο παρελθόν για τον βοσκούλη. Ήξερε ότι για να την εντυπωσιάσει έπρεπε να διεγείρει και τις 6 αισθήσεις της. Και το να αγγίξει το όνειρο μιας γυναίκας δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, αλλά και οι υπόλοιπες αισθήσεις βοηθάνε.
«Οι γυναίκες έχουν πια ξεφύγει», έλεγαν οι φίλοι του.
«Μόνο το όνειρό τους τους ενδιαφέρει. Δεν νοιάζονται για το πώς φαίνεσαι, πως αισθάνεσαι, μόνο το αν αγγίξεις το όνειρό τους!»
Ίσως πριν από χίλια χρόνια τα πράγματα να ήταν πιο εύκολα. Οι 5 αισθήσεις αρκούσαν από μόνες τους για να κάνουν την καρδιά ενός αγοριού να φτερουγίζει για μια κοπέλα, αλλά αυτό Το Όνειρο ήταν το κάτι άλλο. Ήταν η μαγεία που έλειπε από έναν κόσμο στον οποίο κυριαρχούσε η τεχνολογία. Ήταν η πεμπτουσία του έρωτα. Του έρωτα, αλλά και του φόβου της απόρριψης…
«Ευχήσου μου καλή τύχη», έπεσε το πρώτο MMS (Mind Messaging System) από τον Στράτο.
«Έλα μωρέ, θα είναι εύκολο σαν να φέρνεις εξάρες στο τάβλι! Σε εμπιστεύομαι!» απάντησε ο πάντα εμψυχωτικός Βασίλης, ένας από τους λίγους καλούς φίλους που ο μικρός βοσκός συναντούσε και στον πραγματικό κόσμο. Ο εικονικός ποτέ δεν είναι αρκετός για κοινωνικές συναναστροφές. Τους το έλεγαν και στο εικονικό –τι ειρωνεία!– σχολείο.
Στον πραγματικό κόσμο είχε δοθεί και το ραντεβού. Και το ραντεβού ήταν…
«Πριν από 10 λεπτά. Έπρεπε να είμαι εκεί πριν από 10 λεπτά! Δεν το πιστεύω. Είναι το πρώτο μας ραντεβού και την έστησα.»
Κι επειδή κάποιος το 2735 μ.Χ. απέδειξε ότι το ταξίδι στο χρόνο δεν είναι εφικτό, ο Στράτος αυτοσυγκεντρώθηκε και λίγες σκέψεις αργότερα βρισκόταν απέναντι από τη Νταϊάνα. Έπρεπε να βρει μια καλή δικαιολογία…
(συνεχίζεται)
