Τέλος εποχής

Σε μια γωνιά του καναπέ ενός άδειου από πράγματα, αλλά γεμάτου αναμνήσεις, δωματίου, περιμένω καρτερικά τον Μορφέα. Το ανεμιστηράκι του λάπτοπ μουγκρίζει και η Ναταλία με στέλνει στην κουζίνα. Ας είναι... Ο ύπνος δεν με πιάνει. Ένα από τα τελευταία βράδια στο φοιτητικό μας σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Τέλος εποχής.

Ευκαιρία για blogging. Ούτε δυο παραγράφους δεν θα καταφέρω να γράψω πάλι, σκέφτομαι. Η προσπάθεια μετράει. Αυθόρμητα θα γράφω ό,τι μου κατεβαίνει. Μπορείτε να το λάβετε ως απειλή!

Σκέφτομαι όλα όσα περάσαμε εδώ, σ' αυτό το σπίτι, σε αυτήν την πόλη. Δεν έχει νόημα να μιλήσω γι' αυτά. Βαθιά προσωπικές ιστορίες. Ίσως στην αυτοβιογραφία μου, μερικές δεκαετίες αργότερα, αν θα υπάρχει κοινό πρόθυμο να τη διαβάσει. Έρωτες, πάθη, στραβά κι ανάποδα... αλλά και ευτυχία!

Μέσα σε αυτό το σπίτι όμως δημιουργήθηκε και τούτο το blog. Γι' αυτό θέλω να μιλήσω απόψε. Web+log σημαίνει διαδικτυακό ημερολόγιο. Χμμμ, ίσως και να ήταν όντως ημερολόγιο -και ...ανοησιολόγιο ενίοτε- σε κάποιες περιόδους της ζωής του. Κυρίως όμως ήταν τρόπος έκφρασης ιδεών και μέσο εκτόνωσης συναισθημάτων που, αν έμεναν μέσα μου, θα έσκαγα! Πέρασε μεγάλη περίοδο κρίσης. Κρίση συγγραφής και αναγνωσιμότητας φυσικά, αλλά αυτά τα δυο μάλλον πάνε πακέτο. Πρώτα οι εξεταστικές, μετά η διπλωματική, μετά ο στρατός. Κι ενδιάμεσα η βαρεμάρα, η συγγραφική αδεία, ή απλά η παντελής απουσία διάθεσης για επικοινωνία με ένα, ούτως ή άλλως, μικρό αναγνωστικό κοινό. Αιτίες ή αφορμές -ακόμα το ψάχνω- για μεγάλες παύσεις που με απομάκρυναν από μια ασχολία που αγαπώ και θα αγαπώ.

Γιατί το γράψιμο είναι ιδιαίτερα δημιουργική διεργασία. Ακόμα κι αν το δεις εντελώς τεχνικά, εκεί που έχεις ένα κενό, ένα τίποτα, γράφεις και ξαφνικά έχεις ...ένα κιλομπάιτ! Μεγαλειώδες! Μέσα στις παύσεις δημιουργήθηκε και το Βοσκόμικ, κάτι που φιλοδοξώ να συνεχίσω, ακόμα κι αν δεν σας άρεσε! :-Ρ Θα το γράφω, θα το διαβάζω και θα χαίρομαι μόνος μου! Θυμάμαι και τις λογομαχίες με τον Βασίλη, τον αστυνομικό αξά και τον μεγάλο κυβερνοαξά, μέντορά μου -τολμώ να πω- όσον αφορά το ξεκίνημα του blog. Θυμάμαι και το δεύτερο post με την χιονοτουαλέτα!

Αλλά παρασύρομαι και είναι νωρίς ακόμα. Ας αφήσω τα flashback για αργότερα. Ίσως καταλάβατε που το πάω. Το προδιαγεγραμμένο τέλος του blog, που υπαγορεύτηκε από την αλλαγή των συνθηκών, είναι κοντά. Ο στρατός τελείωσε, αλλά η πολιτική ζωή θα περιμένει λίγο. Παράταση -μεταπτυχιακής- φοιτητικής ζωής με πολλή δουλειά, σε νέα μέρη, μακριά από την πατρίδα και με δεδομένο τον ελάχιστο χρόνο για blogging. Δεν τραβάει το πράγμα...

Είχα υποσχεθεί παλιότερα μια νέα διαδικτυακή μου παρουσία, αλλά κι αυτό έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο. Και δεν εννοώ το Facebook και το Twitter. Ίσως κι αυτά φταίνε για τη φθίνουσα πορεία των blog. Το σίγουρο είναι ότι, όταν με το καλό κλείσει ο κύκλος ζωής αυτού του blog, κάτι νέο θα ξεκινήσει, the next big thing -κι ας μην ξέρω ακόμα τι θα είναι αυτό!

Κουράστηκα λίγο. Τελειώνει και η μπαταρία του Βάιου. Σας αφήνω εδώ. Θα τα πούμε σύντομα. Θα βάλω μια τελεία λογικά πριν φύγω για Λόντον! Θα περιμένω σχόλια -άντε, βγείτε από το Facebook- από web, από iPhone, ακόμα και με γράμμα! Ως την επόμενη φορά... Καληνύχτα!