20 Αυγ 2009

Τέλος εποχής

Σε μια γωνιά του καναπέ ενός άδειου από πράγματα, αλλά γεμάτου αναμνήσεις, δωματίου, περιμένω καρτερικά τον Μορφέα. Το ανεμιστηράκι του λάπτοπ μουγκρίζει και η Ναταλία με στέλνει στην κουζίνα. Ας είναι... Ο ύπνος δεν με πιάνει. Ένα από τα τελευταία βράδια στο φοιτητικό μας σπίτι στη Θεσσαλονίκη. Τέλος εποχής.

Ευκαιρία για blogging. Ούτε δυο παραγράφους δεν θα καταφέρω να γράψω πάλι, σκέφτομαι. Η προσπάθεια μετράει. Αυθόρμητα θα γράφω ό,τι μου κατεβαίνει. Μπορείτε να το λάβετε ως απειλή!

Σκέφτομαι όλα όσα περάσαμε εδώ, σ' αυτό το σπίτι, σε αυτήν την πόλη. Δεν έχει νόημα να μιλήσω γι' αυτά. Βαθιά προσωπικές ιστορίες. Ίσως στην αυτοβιογραφία μου, μερικές δεκαετίες αργότερα, αν θα υπάρχει κοινό πρόθυμο να τη διαβάσει. Έρωτες, πάθη, στραβά κι ανάποδα... αλλά και ευτυχία!

Μέσα σε αυτό το σπίτι όμως δημιουργήθηκε και τούτο το blog. Γι' αυτό θέλω να μιλήσω απόψε. Web+log σημαίνει διαδικτυακό ημερολόγιο. Χμμμ, ίσως και να ήταν όντως ημερολόγιο -και ...ανοησιολόγιο ενίοτε- σε κάποιες περιόδους της ζωής του. Κυρίως όμως ήταν τρόπος έκφρασης ιδεών και μέσο εκτόνωσης συναισθημάτων που, αν έμεναν μέσα μου, θα έσκαγα! Πέρασε μεγάλη περίοδο κρίσης. Κρίση συγγραφής και αναγνωσιμότητας φυσικά, αλλά αυτά τα δυο μάλλον πάνε πακέτο. Πρώτα οι εξεταστικές, μετά η διπλωματική, μετά ο στρατός. Κι ενδιάμεσα η βαρεμάρα, η συγγραφική αδεία, ή απλά η παντελής απουσία διάθεσης για επικοινωνία με ένα, ούτως ή άλλως, μικρό αναγνωστικό κοινό. Αιτίες ή αφορμές -ακόμα το ψάχνω- για μεγάλες παύσεις που με απομάκρυναν από μια ασχολία που αγαπώ και θα αγαπώ.

Γιατί το γράψιμο είναι ιδιαίτερα δημιουργική διεργασία. Ακόμα κι αν το δεις εντελώς τεχνικά, εκεί που έχεις ένα κενό, ένα τίποτα, γράφεις και ξαφνικά έχεις ...ένα κιλομπάιτ! Μεγαλειώδες! Μέσα στις παύσεις δημιουργήθηκε και το Βοσκόμικ, κάτι που φιλοδοξώ να συνεχίσω, ακόμα κι αν δεν σας άρεσε! :-Ρ Θα το γράφω, θα το διαβάζω και θα χαίρομαι μόνος μου! Θυμάμαι και τις λογομαχίες με τον Βασίλη, τον αστυνομικό αξά και τον μεγάλο κυβερνοαξά, μέντορά μου -τολμώ να πω- όσον αφορά το ξεκίνημα του blog. Θυμάμαι και το δεύτερο post με την χιονοτουαλέτα!

Αλλά παρασύρομαι και είναι νωρίς ακόμα. Ας αφήσω τα flashback για αργότερα. Ίσως καταλάβατε που το πάω. Το προδιαγεγραμμένο τέλος του blog, που υπαγορεύτηκε από την αλλαγή των συνθηκών, είναι κοντά. Ο στρατός τελείωσε, αλλά η πολιτική ζωή θα περιμένει λίγο. Παράταση -μεταπτυχιακής- φοιτητικής ζωής με πολλή δουλειά, σε νέα μέρη, μακριά από την πατρίδα και με δεδομένο τον ελάχιστο χρόνο για blogging. Δεν τραβάει το πράγμα...

Είχα υποσχεθεί παλιότερα μια νέα διαδικτυακή μου παρουσία, αλλά κι αυτό έμεινε όνειρο ανεκπλήρωτο. Και δεν εννοώ το Facebook και το Twitter. Ίσως κι αυτά φταίνε για τη φθίνουσα πορεία των blog. Το σίγουρο είναι ότι, όταν με το καλό κλείσει ο κύκλος ζωής αυτού του blog, κάτι νέο θα ξεκινήσει, the next big thing -κι ας μην ξέρω ακόμα τι θα είναι αυτό!

Κουράστηκα λίγο. Τελειώνει και η μπαταρία του Βάιου. Σας αφήνω εδώ. Θα τα πούμε σύντομα. Θα βάλω μια τελεία λογικά πριν φύγω για Λόντον! Θα περιμένω σχόλια -άντε, βγείτε από το Facebook- από web, από iPhone, ακόμα και με γράμμα! Ως την επόμενη φορά... Καληνύχτα!

5 σχόλια:

Cybergoulion είπε...

Εγώ αυτό που κατάλαβα είναι ότι στο blog πρέπει να γράφεις (όταν γράφεις) για σένα. Από κει και πέρα τυχαίνει μερικοί να θέλουν να σε διαβάζουν. Επίσης τώρα που γυρνάς στην πατρίδα (!) είναι πιο σημαντικό να συνεχίσεις να γράφεις. Πρώτον είναι μια επαφή, δεύτερον θα έχεις και (ακόμη) πιο ενδιαφέροντα πράγματα να πεις. Τρίτον θα έχεις και (καλή) δικαιολογία να γράφεις το Voskomic στα Αγγλικά! Περιμένω να δω το Vosko κρεμασμένο από του δείκτες του Big Ben.








Υ.Γ. Μη σχολιάσεις ότι ο Big Ben είναι η καμπάνα...

eeVoskos είπε...

Η αλήθεια είναι πως έχω σκεφτεί και παλιότερα να αποχωρήσω, αλλά δεν το έκανα. Έγραφα (όταν έγραφα) για μένα. Αυτό φαίνεται άλλωστε. Δεν θυμάμαι να έγραψα ποτέ μόνο για να γράψω. Ακόμα κι αν το blog "κλείσει" η συγγραφή δεν θα σταματήσει. Και εννοείται ότι θα μαθαίνετε νέα μου διαδικτυακά και δημοσίως!

Υ.Γ.: Δες τι μαθαίνει κανείς από ένα υστερόγραφο. Πάντα νόμιζα πως Big Ben λένε το ρολόι!

Adlin είπε...

Έστω και αν αποχωρήσεις,θα είναι για λίγο.Κάποια στιγμή θα αισθανθείς την ανάγκη να ξαναγράψεις...είναι ένας τρόπος να επικοινωνείς με όσους έχουν πιστέψει σ'εσένα...όσοι & αν είναι αυτοί!Γι'αυτό προτείνω να πατήσεις ένα pause στο blogaki σου και μια αυθόρμητη στιγμή θα έρθει & η σειρά του play...εδώ θα είμαστε και θα περιμένουμε απ'όπου & αν είσαι τα νέα σου!!Don't give up...

eeVoskos είπε...

Το σκέφτηκα λίγο αυτές τις μέρες. Πέρα από τη δική μου επιθυμία να γράφω, νομίζω ότι θα αισθανθώ έντονα την ανάγκη να γράψω, όταν κάποιος αισθανθεί την ανάγκη να με διαβάσει!

Don't worry, I won't leave you!

Unknown είπε...

Anyway, να τσακιστείς να μας γράφεις για να μαθαίνουμε όχι μόνο τις σκέψεις, εμπειρίες σου αλλά και τα καδθημερινά νέα σου...

Τρελέ νέε μου...