...ζήσαμε την Τουρκική επανάσταση του ποδοσφαίρου μέσα στο γήπεδο που -ατυχώς- φέρει το όνομα του αγωνιστή Καραϊσκάκη! Ακολούθως ζήσαμε και τον Ελληνικό εμφύλιο στις κερκίδες, αφού οι φίλαθλ... συγγνώμη, χούλιγκανς ήθελα να πω, πρέπει να είχαν πιει κάμποσα καραουισκάκια και φρόντισαν να αποδείξουν πόσο θερμοκέφαλοι είναι! Βέβαια, και οι παίχτες μας δεν πάνε πίσω. 10 από τους 11 που ξεκίνησαν τον αγώνα ήταν στη βασική 11άδα που σήκωσε το τρόπαιο του Euro 2004. Μάλλον η κούπα είναι ακόμα γεμάτη κρασί κι εμείς ακόμα μεθυσμένοι. Χρειάζονται αλλαγές, όσο κι αν δεν το παραδέχεται ο βασιλιάς Όθων.
Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο, ήμασταν και πολύ γκαντέμηδες. Όσες ευκαιρίες χάναμε, τόσα γκολ έβαζαν οι Τούρκοι. Μάλιστα, αν κοιτάξετε τα στατιστικά του αγώνα, θα δείτε ότι όσες ευκαιρίες είχαν οι Τούρκοι (4) τις έκαναν γκολ!
Αυτά τα λίγα είχα να πω, για να μου φύγει η ένταση. Βγάινω έξω να πάρω λίγο αέρα... και να πιω κι ένα ποτηράκι!
Υ.Γ.: Χρόνια πολλά Βαγγελίτσα!
Κάτι πιο ανάλαφρο αυτή τη φορά, αφού μάλλον τα "βαριά" σας ενοχλούν στο στομάχι!
Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει κάποια πράγματα να είναι τέλεια, μέχρι και στην παραμικρή τους λεπτομέρεια. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι που χρησιμοποιώ καθημερινά, όπως ένα λειτουργικό σύστημα! Εν προκειμένω, τα Windows! Πολλές φορές χρησιμοποιώ το περίφημο Windows Calculator -ναι βρε, το κομπιουτεράτσι!- με πόνο καρδιάς που τόσα χρόνια δεν έχει κάποιο νέο τρομερό feature. Έστω να σου βρει μια γραφική παράσταση ρε αδερφέ! Κάτι που να μην το κάνει το κομπιουτεράκι που δίνουν δώρο τα Corn Flakes - που λέει ο λόγος...
Δε λέω, καλό είναι ως ένα απλό επιστημονικό κοπιουτεράκι, αλλά πάντα θέλω το "κάτι" παραπάνω και χρειάζομαι έξτρα προγράμματα για να το κάνω. Δηλαδή, πείτε μου, 22 χρόνια εξέλιξης από τα Windows 1.0 μέχρι τα Vista, μόνο αυτό μπόρεσαν να κάνουν;;;
...και η μάχη των Hotgates! Ο λόγος φυσικά για την ομότιτλη ταινία-κόμικ που προβάλλεται εδώ και λίγες μέρες στους κινηματογράφους. Στα multiplex δηλαδή, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Την ταινία δεν την είδα ακόμα, αλλά οργανωνόμαστε όλη η παρέα για ομαδική προβολή μία από τις προσεχείς ημέρες. Τότε θα έχετε και τα δικά μου σχόλια. Προς το παρόν ακολουθεί μια κριτική του Δ. Δανίκα, που δημοσιεύτηκε το Σάββατο στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" (ένθετο της εφημερίδας "Τα Νέα") και την οποία βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα για να τη μοιραστώ μαζί σας!
Υ.Γ.: Αξίζει να διαβάσετε και την κριτική των άλλων 2 ταινιών που παρουσιάζονται στο άρθρο.
Όταν ήμασταν μικρά παιδάκια παίζαμε επιτραπέζια. Hotel, Monopoly, Γκρινιάρη (που τον πήραμε από τα αφορολόγητα του αεροδρομίου κατά το ταξίδι μας στο Λονδίνο στην 1η Δημοτικού) -τι θυμήθηκα τώρα!- και άλλα πολλά παιχνίδια.
Τα χρόνια πέρασαν και τώρα που είμαστε μεγάλα παιδάκια παίζουμε... πάλι Hotel! Αυτό ήταν το δώρο της Ναταλίας για τα γενέθλιά της, αλλά μάλλον εγώ το απολαμβάνω περισσότερο!
Ανακάλυψα λοιπόν εκ νέου τον ενδιαφέροντα κόσμο των επιχειρήσεων και του real estate -τύφλα να 'χει ο Donald Trump! Μάλιστα, επειδή ως γνωστόν το μιλάω το ζάρι, έχω και καλό ποσοστό επιτυχίας: 3 νίκες και 1 ήττα. Εκεί που δεν τα καταφέρνω ακόμα είναι η Monopoly, αλλά έτσι κι αλλιώς προτιμώ να αγοράζω το President από την πλατεία Ομονοίας!
Θα μου πείτε γιατί τα γράφω όλα αυτά... Ο λόγος είναι αυτή η (προ)τελευταία παράγραφος. Πριν από 10 χρόνια, η Monopoly ήταν ένα απλό επιτραπέζιο και τα λεφτά ήταν παραλληλόγραμμα χρωματισμένα χαρτάκια. Τώρα όμως τα λεφτά, ακόμα και τα ψεύτικα ευρώ των επιτραπέζιων, είναι κάτι "ανώτερο". Παθιάζεσαι στο παιχνίδι για να τα αποκτήσεις. Απλό παιχνίδι ή πραγματικότητα; Μήπως αυτό που τόση σημασία έχει στο παιχνίδι είναι αντανάκλαση της αληθινής ζωής και αυτού που επιζητάμε; Ή μήπως κι αυτά τα 2 επιτραπέζια είναι όργανα του καπιταλισμού που μεθοδευμένα θέλει να μας ωθήσει στην αγιοποίηση του χρήματος; -Μα τι λέω; Κάποιος να με σταματήσει!
Το γεγονός είναι ότι όποιος κερδίζει κοιμάται λίγο πιο χαρούμενος το βράδυ! ;-)
Το πρόβλημα
Κυριακή απόγευμα. Έχει ματς. Και τί ματς! Σούπερ ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός! Πεινάς, αλλά δεν θέλεις να φας (ξανά) πίτσα. Βλέπετε μετά τα 4-5 πρώτα χρόνια φοιτητικής ζωής έρχονται οι τύψεις για την μπάκα που δημιούργησαν με κόπο τα πιτσόνια και τα γυρόνια! Anyway, συνεχίζω: Πεινάς, αλλά δεν θέλεις να χάσεις ούτε λεπτό από τον αγώνα. Τι κάνεις; 2-3 αυγουλάκια;; Γιατί όχι; Ακούγεται ωραίο και σχετικά ελαφρύ για βραδυνό... Χρόνος για ομελέτα δεν υπάρχει, βραστά δεν μας αρέσουν, αλλά και τα μάτια θέλουν να είσαι πάνω από το τηγάνι!
Η λύση
Εφόσον δεν φρόντισες να φας στο διάλειμμα του ημιχρόνου, βάζεις στα γρήγορα λάδι στο τηγάνι να ζεσταθεί και επιστρέφεις στο καθιστικό. Όταν αρχίσει να μυρίζει κάτι καμμένο πετάγεσαι στην κουζίνα, σπας στα γρήγορα 3 αυγά και τα πετάς στο τηγάνι. Ξανά πίσω στο καθιστικό! Ο Ολυμπιακός χάνει τριπλή ευκαιρία και η ψυχή σου πάει στην κούλουρη, αλλά επιστρέφει χάρη στον Εμπέντε! Όταν αρχίζει να μυρίζει κάτι -διαφορετικό από το προηγούμενο "κάτι"- καμμένο ξαναπηγαίνεις στην κουζίνα και κάνεις την κίνηση ματ: αντί να αρχίσεις να περιλούζεις με λάδι τα αυγά όπως κάνει η μαμά σου, απλά τα αναποδογυρίζεις!!
Κάπως έτσι γίνονται τα "τυφλά μάτια"! Μην σας τρομάζει ο καμμένος κρόκος. Τα αυγά είναι -σχεδόν- το ίδιο νόστιμα! ;-) Κάπου εκεί ο Παπαδόπουλος κάνει το 1-0 και αρχίζεις να νιώθεις ότι αξίζεις να φας κι ένα γλυκάκι! Έτσι κι αλλιώς, πίτσα δεν έφαγες!
Υ.Γ.: Fouster λυπάμαι για τα 50€ του στοιχήματος, αλλά κι εσύ στον Γαύρο βρήκες να ποντάρεις;;!
Καλό μήνα σε όλους! Και καλή άνοιξη τολμώ να πω! Αν και μέχρι χτες, σε όσους μου έκαναν αυτήν την ευχή συνήθιζα να λέω ότι η άνοιξη δεν έρχεται πριν τις 21 Μαρτίου, όταν άνοιξα το πατζούρι του δωματίου μου χτες το πρωί (κατά τις 12 δηλαδή) συνειδητοποίησα πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα. Δεν ξέρω αν φταίει το global warming ή ο El Niño, πάντως χτες ήταν η πρώτη μέρα της φετινής άνοιξης, η οποία έρχεται στο καπάκι, αμέσως μετά το Φθινόπωρο. Μια υπέροχη μέρα, μια όμορφη Κυριακή! Το καλύτερο βέβαια είναι ότι κάθε μέρα είναι Κυριακή, αφού μαθήματα δεν έχουμε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.Εκτός από Κυριακή, μόλις θυμήθηκα ότι χτες ήταν και Πέμπτη! Ναι, αυτό το θυμάμαι πολύ καλά. Σας έχω πει πόσο ωραίο είναι να έχεις αμάξι; Ε, καλά, δε νομίζω ότι χρειάζεται κιόλας... Είναι άααλλη φάση να κάνεις τις βόλτες σου με την παρέα σου, ακούγοντας τη μουσικούλα που θέλεις και χωρίς να μυρίζεις τη μασχάλη του βρωμιάρη διπλανού σου στοιβαγμένος σαν σαρδέλα στο αστικό-κονσερβοκούτι. Είναι όμως και άααλλη φάση να ψάχνεις για παρκάρισμα Πέμπτη βράδυ στα στενά της Βελισσαρίου όταν το πρωί της Παρασκευής έχει λαϊκή αγορά 3 τετράγωνα πιο κάτω. Λαϊκή=200 θέσεις παρκαρίσματος λιγότερες! Και φυσικά αυτά τα 200 αυτοκίνητα έψαχναν για να παρκάρουν την ίδια ώρα με μένα... Μια θεσούλα και για μας βρε παιδιά! Πάνω από μία ώρα έψαχνα. Πάλι καλά να λέω όμως. Το ρεκόρ μου είναι μιάμιση ώρα!!!
Προσοχή πάντως, να μην ξεχάσετε να βάλετε Μάρτη όλοι σας. Όχι τον μήνα -σώπα!-, αλλά αυτήν την ασπροκόκκινη (και όχι ερυθρόλευκη) κλωστή! Προβλέπεται καυτή αυτή η άνοιξη και πρέπει να προστατευτούμε!
