Για να μην ξεχνιόμαστε

Ο "αγώνας" δεν έχει τελειώσει. Ίσα ίσα που έχει εντατικοποιηθεί, τουλάχιστον από τους φοιτητές που δεν βρίσκονται σε κάποια παραλία! O δικός σας βοσκός συμμετέχει όσο μπορεί.
Σήμερα έκανα τη δική μου πορεία από το e-shop, όπου επέστρεψα τον ελαττωματικό νέο υπολογιστή μου, προς το κέντρο για να συναντήσω την πορεία των φοιτητών & εργαζομένων.

Κάποια στιγμή φτάσαμε στο -γνωστό- υπουργείο, όπου μερικοί "Α" (βλ. μερικά άρθρα πιο κάτω) έσπασαν μια παράπλευρη πύλη και επιτέθηκαν στα ΜΑΤ. Τότε είχα την πρώτη μου επαφή με τα δακρυγόνα! Αν και ήμασταν περίπου 60-70 μέτρα πιο μακριά, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από τη στιγμή της ρίψης των δακρυγόνων από τα ΜΑΤ όλοι άρχισαν να βήχουν και να ...κλαίνε! Μιλάμε για τσούξιμο, όχι αστεία! Δυσκολευόμουν να δω για λίγα λεπτά! Κάνω έκκληση προς τον Αστυνόμο-Αξά για οδηγίες αντιμετώπισης δακρυγόνων!

Κατά τα άλλα όλα κυλάνε μια χαρά! Και οι καταλήψεις είναι πραγματικά υπέροχες! Το Πολυτεχνείο απέκτησε ζωή. Η κατάληψη δεν είναι μια στείρα διαδικασία, αλλά ό,τι πιο δημιουργικό έχει συμβεί στο χώρο του Πανεπιστημίου στα 5-6 χρόνια της φοιτητικής μου ζωής! Ορίστε π.χ. μία από τις εκδηλώσεις των ημερών:

Είπατε τίποτα;;