Φθινοπώριασε...

Σαν να δρόσισε, έπιασε βροχούλα...! Αυτό ήταν, πάει το καλοκαιράκι, οριστικά! (κλαψ) Η μελαγχολία του Φθινοπώρου θα επιστρέψει όπως κάθε χρόνο, μαζί με τα πρωτοβρόχια! Καιρός λοιπόν για όσους παραμένουν μόνοι να ερωτευτούν. Γιατί αυτός ο μουντός καιρός μόνο με μια ζεστή αγκαλιά υποφέρεται!

Η ρημάδα εξεταστική τελειώνει -ω, το περιμένω όσο τίποτε άλλο!-, μπαίνουμε σιγά σιγά σε ένα πρόγραμμα και προσπαθούμε να ζήσουμε όμορφα τους υπόλοιπους -κάτσε να μετρήσω- 9 μήνες μέχρι να ξανάρθουν οι καλοκαιρινές διακοπές!

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο! Για μένα, όπως και για πολλούς φίλους (και αναγνώστες) μου αυτή είναι η τελευταία ακαδημαϊκή χρονιά. Μετά μπαίνει τέρμα στην φοιτητική ιδιότητα! Αυτό σημαίνει ότι κάθε μέρα που περνάει δεν πρόκειται να ξανάρθει! Ποτέ ξανά στην ίδια σχολή, ίσως ούτε στο ίδιο μέρος, ούτε καν στην ίδια ...χώρα! Βέβαια το μέλλον μόνο προβλέψιμο δεν είναι, αλλά όλα δείχνουν ότι ...καλά θα κάνουμε να ζήσουμε αυτό τον χρόνο σαν να είναι δίχως αύριο!

Κάθε στιγμή μετράει. Κάντε την να μετράει.

Νιώθω ότι είναι πια καιρός να πούμε όσα δεν έχουμε πει. Να πιούμε όσο δεν έχουμε πιει! Να κάνουμε όσα θέλαμε και δεν κάναμε! Να μην κάνουμε τίποτα, αν κάποιος μας λέει ότι πρέπει να το κάνουμε! Δεν θα έχουμε άλλη φορά αυτή τη δυνατότητα. Να βγούμε. Να πάμε εκεί που δεν έχουμε πάει. Να ξαναπάμε εκεί που πήγαμε και περάσαμε όμορφα. Πράγματα απλά. Απλά και όμορφα. Να δούμε όσα δεν είδαμε. 6 χρόνια στη Θεσσαλονίκη... πόσες φορές πήγαμε στον Λευκό Πύργο;; Να πάμε στο γήπεδο και να παθιαστούμε. Να κάνουμε #$!@^&$% και να παθιαστούμε! Να δούμε την ανατολή και το ηλιοβασίλεμα. Να παίξουμε εκείνο το παιχνίδι που μας άρεσε. Να ξυπνήσουμε χωρίς ξυπνητήρι! Να μην κοιμηθούμε καθόλου! Και να ανακαλύψουμε τη σημασία του "Carpe Diem"!

Νιώθω ότι πραγματικά θέλω να κάνω αυτή τη χρονιά να αξίζει! Παρασύρομαι συναισθηματικά από τη μουσική που ακούω τώρα, το soundtrack της Πολίτικης Κουζίνας. Παρασύρομαι και από την ταινία που είδα προηγουμένως. Αλλά πραγματικά εννοώ όσα γράφω. Παύω να μιλάω. Πρέπει να ζήσω...